bakışlarım buğulanıyor
göz pınarlarım
iki hırçın nehir
lafzımın değdiği her söz
şiir oluyor...
sırf sen olmadığın için
her yudum her lokma
bana zifir-zehir oluyor...
Seni düşlüyorum
tökezliyor çıplak ayaklarım
odamın içinde
yüzüstü tökezliyor
çocukluğuma bulanıyorum
ıssız bir ağacım
ormanlar içinde
yapraklarımda gülüşün
dallarımda ötüşün yok
sadece göz yaşlarımla sulanıyorum...
Affet beni küçüğüm
senden bir selam gelmeyince
bir matem gibi
ortalıklarda dolanıyorum
ve artık bilesin küçüğüm
yokluğuna dayanmakta
gün geçtikçe
çok daha fazla zorlanıyorum...
Ya sabır diyorum
avuçlarıma semalar boşaltarak
Ya Sebur diyorum
sessizce yalvararak....
rüyam diyorum
sevdam diyorum
mısram diyorum
susuyorum
Seni ruhumun perdelerinde
kalbimin orta yerinde
derinlerden daha da derinde
şah damarımın içerisinde tutuyorum...
Seni hatırladıkça
Kendimi unutuyorum...
Avunmasa da çocuk kalbim
hiç bir sözümle
ona adını fısıldayara
uyutuyorum...
*
Bilâl Mardin
