I
Ey şehir!...
ağlayacağım ben
değil ki bir yiğidin
dal gibi delikanlı demine
ne de elleri kına görmemiş
bir kız endamın matemine
sökeceğim
göklerin yanaklarından güneşi
yüzüme sereceğim
gecelerin karanlığını
ses işlemez
ışık sızmaz bir zifirlikte...
belki dem olur
devran şaşırır da
ayışığında susar gözyaşlarım...
Bir akşamın dar vakti
davetsiz bir misafir mahcubiyetiyle
çadır açarım
yarin göğüs vadisinde...
Bir sabah ezanıyla
kapısına gider
ya da bir kış-kıyamet günü
kar tanelerince
ağır...usul...ve ip ince
perçemine saçlarına inerim...
daha da olmadı
sarıya çalan bir güz günü
yaprakların dalları terkiyle
ayaklarının uçlarına düşerim
hani hiç olmayacaksa da
bir ilkbahar uyanışında
avuçlarına kırçiçekleri
yanaklarına buseler dizerim...
Sonrası bilinmez ya
belki ansızın efkar istilasına maruz
kara göz pınarlarından
bir çift damla olup
yanaklarına sökün ederim...
takatten yoksun
titreyen adımlarımla
eteğinin uçlarına sinerim...
Artık türküsünü yansın
bülbül-i şeyda
güle gülistan kokusunca
ve yar bir zılgıt koparsın
sağırlığım sesine susunca...
varsın menekşeler taşsın
ilk baharların gelişine
olur mu olur hani
akıl erer mi ki Yaradan'ın işine?...
ta ki durulsun gayrı
şu kalbin afet-i tufanı
ki bir çocuk habersizliğince
çığlığına belemiştir
yeri göğü ummanı...
Bilmez ki babası
hangi kavganın ruhu pak şehididir
Bilmez ki anası
ne sefaletlerin mağduresidir...
II.
Ey düşlerde benim olan
ve gerçekte
kendisinin olduğum!...
yokluğunda
suya hasret sahralarca
sararıp solduğum
bu kalb ile
bu ruh ile
bu benlikle
sevdasına garkolduğum!...
ıslandığım güneşlere
kurulandığım yağmurlara
vurulduğum kelepçelere andolsun ki
o sensin sevdiceğim
o sensin kara saçlım
o sensin yollarında
dere tepe kaybolduğum...
Belki içinden
"bu sıska adam delirmiş mi"diyorsundur
ama bu kadar akıllının arasında
deli olmamak imkansız
en az benim kadar biliyorsundur...
Ben
evet deli
hatta"zır"cinsinden deliyim
toplasalar hani
kantara metreye vursalar
hepsi hepsi
yüz görümlüğünün bedeliyim...
*
Bilâl Mardin
