Kara bir bulut kadar doluyum
hani fiske değse
akacak gibiyim gözlerimden
yaşlarla değil
yağmurlarla damıtıyorum
keder nefeslenişlerimi...
Ağlamak;çare değilse de
hiç bir çaresizliğe
bilinen tek ilaçmış gibi geliyor
bu sessizliğe
bu denli sensizliğe...
Ellerimi açacak oluyorum
istemeye yüzüm kalmamış
gölgeni dahi
Kadir-i Mutlak'tan
ve kimseler bilmesin diye
üzerime kapanır giderim
Kör olacağımı bilerek
bu denli ağlamaktan...
Şimdi diyorum;
eli çenesine
çenesi dizlerine yaslanmıştır
Havalar fena bozdu
belki de hastalanmıştır!
başucunda
pervane olayım yar!
sen de gidersen
bu yarayı soğutacak
başka kimler var?
Gözlerimden iki damla iniyor
titreyen çeneme doğru
hiç bir yalana sığınmak istemedim
bilki seni sevdim
yalansız...hesapsız
ve dos doğru...
Nicedir yazamıyorum
nicedir dolmakalem
mürekkebini bırakmadı
parmaklarıma
senden beridir
bu kadar çizginin doluşması
yanaklarıma
birileri güleceklerdir
birileri üzüleceklerdir
gülenlere ve üzülenlere
diyorum ki;
yokluktur bu akları dolduran
şakaklarıma...
*
Bilâl Mardin
