Yağmurdaki deli

Bu sabah yağmura uyandım

bir kaç adım yürümeye kalmadı ki

iliklerime dek ıslandım

ceplerimde buruşuk kağıtlarda

sana biriken dizeler

çocuk bir koşuşla bir taş duvarın

kuru kalmış yanaklarına yaslandım...

Sesinle ışıyor şafak

kuş cıvıltıları taşıyor bana

sustuğun tüm sözlerini

öpüşler salıyorum rüzgarlara

belki pencereyi açar

perdeleri aralarsın da

efil bir serinlikte okşar dudaklarım

saçlarını yanaklarını ve gözlerini...

Ey ışıklarına filizlendiğim iklim

gelişine sabrettiğim

gül sağanağı mevsim

içime kazınan kahve buğusu bakış

ruhuma işleyen o mütebessim resim!...

Seni Diyar-ı bekir
seni Mardin yalçını

seni tarih ve zamanın susturamadığı

seni eskiyişlerin unutturamadığı

kurşunlarla inleyen vadileriyle Munzur

onuru ve insanlığıyla Dersim...

Apansız bir haber gibi

sana ilişmeliydim

şaşırıp apıştığınla bir

seninle cilveleşip sevişmeliydim

biliyorum

akıl kârı değil söylediklerim

ama en başından beri itirafımdı

ben seni uluorta isteyecek

ve bunda bir yağmur damlası gibi

acele adecek kadar deliydim...

*
Bilâl Mardin