Gel!
Beni gözlerinin sislerinden
yanaklarının terinden
dudaklarının gözelerinden emzir
mırıltılarınla uyut beni
kirpiklerimde kirpiklerinin
gölgelerini gezdir...
Bir seher serinliğince
kahvaltı öncesi
dipsiz bir özlem
ve doymaz bir açlıkla
sinendeki irem ülkeden
buram kokular getir...
üşüyüşlerimi kalb sesine sar
gülüşünün hüzmesine tut
şu çocuk somurtuşumu
gelişinin gül bahçesine çevir...
yanaklarıma savur
kara kestane saçları
sesinin cıvıltısını
inleyişlere yorgun
suskunluğuma geçir...
Yolum vatansızlığıma
sende terkediyorum
gözlerimden yağdığım
gönül topraklarımı
bu kopuşu sonsuz sabrınla
ebedi vuslatımıza çevir...
Belalara yazgın başımı
dizlerinin kadifesine yatır
nasır mağduru parmakları
dökülmekten kaçkın
ağaran saçlarımda gezdir...
Avuçlarına dökülsün
sahra sarı yanaklarım
bana nefesinin serinliğini içir...
Yine gidecek olan benim
vedaya bile zaman olmadan
kucaklaşıp helalleşmeden
davran hadi vakit geçmeden
bana yokluğunla doldurduğun
yamalı heybemi yetiştir...
Dün akşam bu vakitler
altında iki büklüm kaykıldığın
boyundan aşkın su testisini
bu ağlamaklı sabah vakti
yerlerin ağlayan yanaklarına devir...
Ola ki bu gidiş dönüşsüz olur
yine de sen haykır zılgıtlarını
yüzüne nur aksın gözyaşınla bir...
*
Bilâl Mardin
