Sessizliğim

yokluğun ruhuma bilekçe oldu

görünmez duvarların ardında
müebbet bir çileye yatıyorum
ve yoktan var olur diye avunup
varlığımı yokluğuna katıyorum
...

Sessizliğimden korkuyorum

rüyalarım ki

ıp ıslak isiltiler içinde

hayâlinin yağmurlarında

ve düşüm

çorak ve çatlak bir kıraçlık

alabildiğine bir kuraklıktır...

Bir sancı beynimden

yüreğime sökün eder

gözlerim

bir nehir daha taşar

ardından

o bir daha gelmez

ilk baharların...

Patlamaya ramak kalırım

bakışlarım

ağlamaklı bir çocuğun

duvar dibi çaresizliği

ve gülüşüm esaret

nefesim kir pas içinde...

Yaşamak

boş ve beyhude bir kör döğüşü

dalıp gitmelerim

sebepsiz ve mesnetsiz

kırgınlıklar üzredir...

Umut diyorsan

çadır açmıştır dağbaşlarına

silah çatmıştır çocuklar

kaşlarının cesur gölgesinde...

Sisler içre

billûr berrak yüzünün

gün gülüşü seyirmektedir...

O gözler ki

kızgın volkanlar misâli

ateş ışımaktalar

üzerlerime

ve göz yaşım düşüyor

tuz basılan yaraların sızısınca

yanıp sıyrılan her bir yerime...

Fazla çırpınmadan

dipsiz sahilsiz bir denizde

sarhoş bir dalganın

öfkeye köpüren ağzında

boğuluyorum...

Artık kopmalı çığlıklarım

duyulup bilinmese de

bir hıçkırık salmalıyım

karanlık gecenin çeperine

bir nidâ salmalıyım

karanlığın ortayerine

son bir yankı olsun

bırakmalıyım

kirli griliğinden

arınsın diye güneş

yılgın sabahlarınca

yabancısı bulunduğum bu şehrin...

Sessizliğimden korkuyorum

ve artık var sen söyle

ben sormuyorum...

Sessizliğimden korkuyorum

susmak uykunun

uyku ölümün eşiği olsa gerektir

oysa

yokluğuna olsun uyanıyor

yarım ağızla olsa da

"yaşıyorum"

sen neler edersin bilemem ama

ben artık susmuyorum...

*

Bilâl Mardin