içimden bir kasırga kopup
yurdumun
gök yüzüne doğru ağıyordu
damlalar tıpırdaşıyordu
sokağa kör bakan
penceremin camlarında
aklım yine geri gelmez çocukluğun
haylaz ve haşarı akşamlarında...
Dışarıda yağmur yağıyordu
düşlerimde;
kurdun kuşun bile
artık barınamadığı
yalınayak çocuk seslerinden
zeytin pırıltısı çocuk gözlerinden
boşaltılmış bir köy
kaç yıllardır yanıyordu...
Geride unutulmuş
saksılardaki çiçekler
alevlere
alevden yapraklar açıyordu...
Karşı evin mutfak penceresinde
her zamanki esmer tombul kız
perdeyi ürkekçe
belli belirsiz aralıyordu
ben hâla yağmura
O ise yağmura bakan
bir adama bakıyordu...
Belki içinden halime gülüyor
belkisiz içinden içime ağlıyordu...
Kasıklarıma vuran bir erkek arzu
iliklerimi erite akıta
içimi yakıyordu
Dışarıda yağmur yağıyordu
ruhum;bulutlarından
kalbimin çöllerine
sınırsız bir keder deryası bırakıyordu...
Şu kış kıyamet günü
bizim sokaktan bir ev taşınıyordu
ortalığa saçılmış onca öte-beri içinde
nereye götürüleceğini bilmeyen
bir eşya gibiyim
Yıllardır çatı-tavan aralarında saklanan
gereksiz edevatlardan biriyim
atılabilsem çoktan atar
bir kaç kuruş etsem
çoktan satarlardı
nedense beni hep en sona bırakıp
bir kamyonun terkisine katarlardı...
Dışarıda
Yağmur
Yağıyordu...
Bilâl Mardin
