Yıldızları kırbaçlıyorum çığlıklarımla
kör sağır gecelerin çeperlerindenyağıyorum
kıvılcımlar içinde
sınırsız bir acının yanaklarına...
Yineliyorum hıçkırıklarımı
göz pınarlarımın boğum buğu infilakına...
Yüzüm her zamanki
sarı hüznüyle
yokluğunun zalim işgalinde
ne kadar abes kalıyor"erkeklik"
ağlamaktan fazlası olsa gerektir
ertelenmiş boynumun borcu
sen esince hayâlime
bir yel serinliğinde...
Gel de
alabiliyorsan al kalbini
o artık sana rağmen
kalbimin kör kuyusunun
derinliğinde...
Hani hayâline
belerir ya gözlerim
gelip kapının eşiğine çökerim
bir sığıntı yetim kadar
utangaç...sıkılgan...bakışı yerlerde
bunca açlığım...dilencim
ne bir parça katık-ekmeğe
ne de bir eski püskü gömleğe değil
dilinden bir kaç tatlı söze
güzelliğinden bir gülümseyişe
ve gözlerinin bakışlarınca
beni eriten süzüşe...
O da olmazsa
uçuk dudaklarından
serçe ürkekliğinde bir öpüşe...
Bırak bağrıma doldurayım seni
bu sararmış yüzüme ser
o yelleri yaran kara yele saçlarını
son kez olsun içime çekeyim
van gölünün mavi kokusunu
ve Diyarbekir surlarının rüzgarlarını...
*
Bilâl Mardin
